سر اباعبدالله الحسین را عُرف پرستی مردم جدا کرد.
زمانی که خداوند فرمود شیطان از راه خوبی ها و خوب
نشان دادن گناهان شما را به هلاکت می رساند
درکدامین حماقت بسر می بردید؟
به فکر زن گرفتن، شوهر کردن، احترام به والدین،
اینکه اگر شما نباشید دیگران هستند، اینکه فرزندان تان یتیم شوند چه می شود، چشم
گفتن به پدر و مادر ، تهذیب نفس در حوزه، علم آموزی در دانشگاه، سرگرمی به مال و
زن و فرزند...
که قطعا شما مردم حماقت پیشه را هیچ علم اموزیی درکار نیست.
آنگاه که قرآن ناطق رها شود تا خطی از یک کتاب اجرا
شود!
زمانی که می گویید به پدر بگویم چشم، نمی بینید که
خدا شما را نفسی واحد و متمایز از دیگران افریده است. و طاعت شما به سوی خدا است و
نه شخص.
زمانی که نفس و شهوت از مال و زن و فرزند انچنان شما
را غرق کرده است که عشقبارگی تان عقل تان را زایل کرده است.
در عُرف نبود به پدر و زن و فرزند پشت کنید و به
مسلمان کشی بروید...
به هر احمق و حرام زاده ای مسلمان می گویید؛ یزید
مسلمان بود مگر؟
سگانی کافر را مسلمان و برادر می خوانید، راضی به
اینکه از عاشورا نگویید تا وحدت حفظ شود!
وحدت جامعه عُرف
بود...
پشت سر فردی دیگر چشم گویان به راه باشید، و از عقل
هیچ استفاده نکنید و هرانچه دیگران گفتند انجام دهید و تکرار کنید.
کتاب ها را بخوانید و نافهمیده بگویید سمعا و طاعتا!
همانند خرانی که باری از کتاب دارند...
چه پدر باشد چه مادر
چه برادر چه خواهر
چه استاد چه رفیق
چه ایت الله چه طلبه
معیار شخص نیست.
معیار سخن خداست که به اختیار کامل انجام شود.
نه اجباری از طرف والدین ویا شیخی...
دین و عقیده را از پدر و مادر به ارث نمی برید؛ که این رسم کفار بی خرد بود که می گفتند براداب و ایین پدران مان هستیم
.و ازین رسوم درست برنمی داریم
هرکس مستقل از هرفرد دیگر مورد بازخواست است.پس اداب و پدران تان هیچ به یاری تان نیاید بلکه این اندیشه ی مستقل و رفتار ِبااختیار خودتان است که اهمیت دارد
قسم به زمانی که برراه حقیقت ِ دین بودن همانند
دردست گرفتن گدازه های اتشین است.
نه درجامعه دین، نه در خانواده، آیا کسی را توانایی
مقاومت و صبر درین گرداب کفر هست؟
وقسم به عصر از خلقت تا قیامت. قطعا انسان در زیان
است از حماقت و کژ فهمی.
مگر کسانی که ایمان اورده باشند و عمل بر اساس قانون
الهی انجام دهند، و صبر پیشه کنند در راه حق.
| یاحق
